Od dziecka dookoła ludzie mówią nam jak ważna jest znajomość języka obcego, że można się dogadać wszędzie, że lepsza płaca, że to ułatwia życie, otwiera nowe możliwości itp. Za pewnie w szkole nauczyciele, którzy uczyli języków obcych truli na ten temat jednocześnie robiąc to co w szkole robi się najlepiej czyli robienie kartkówek i sprawdzianów z języków obcych z danego materiału i multum do wkucia słówek nie wspominając o rozmowie na ocenę z nauczycielką. Dopiero po szkole zauważyłem jaki ten system jest... lipny. Uczyłem się tylko wyłącznie na ocenę, stresowałem się, bo chciałem wypaść dobrze przy nauczycielu dostając piątkę. Uczyłem się dla kogoś, żeby potem nie mieć problemów w szkole (no bo nie wypada się nie uczyć i być zagrożonym z przedmiotów i mieć niepotrzebne kłopoty z rodzicami, prawda?). Choć szkołę już dawno mam za sobą to pamiętam, że podczas okresu szkolnego chęć do nauki była znikoma - nie sprawiało mi przyjemności. Dopiero po ukończeniu szkoły gdy już zapomniałem jak to jest uczyć się, bo "muszę" stosując metodę ZZZ (zakuć, zdać, zapomnieć) zapomniałem, że musiałem jakoś wypaść (wtedy w to wierzyłem) czyli nauczyć się tak, żeby nauczycielka nie powiedziała "Oj Mikołajku coś twój poziom spadł ostatnio!" albo na ocenę kiedy wtedy wierzyłem, że numerek oceny daje świadectwo mojej znajomości językowych. Dzisiaj łapię się za głowę pytając sam siebie "jak to mogłem się w to bawić? Jak mogłem uczyć się dla oceny a nie dla rezultatów? Czemu skupiałem się na cyferkach zamiast jak być lepszym we władaniu językiem obcym?".
